“De pijn van perfectie”

Ester stapt het veld in. Haar schoenen knarsen zachtjes over het zand, de paarden staan verder op de track. Ze houdt haar adem in. Alles in haar is gespannen, ze heeft een kaarsrechte rug, opgetrokken schouders en een blik die zoekt en scant.

Ik zie het vaker. Vrouwen die veel dragen.

Vrouwen die presteren, volhouden, doorgaan. Alle ballen hooghouden, tot ze op hun tandvlees lopen. Niet buigen, maar ook niet breken. Totdat ze in de nabijheid van een paard zijn.

Ester had alles goed voorbereid. Ze wilde “het goed doen”.
Ze had mijn intakevragen ingevuld alsof het een examen was.
De juiste woorden, de juiste antwoorden.
Ze wilde duidelijk laten zien dat ze haar best deed.

Maar het paard, dat daar kalm stond, keek dwars door haar heen. Hij zag haar pijn van perfectie.

En toen gebeurde het. Ester liep het veld in, en het paard draaide zich abrupt van haar weg. Geen welkom, geen nieuwsgierigheid. Alleen… afstand.

Ze keek me aan. Ogen vol verbazing.
“Waarom loopt hij weg?” vroeg ze zacht.

Ik zei niets. Ik keek alleen, net als het paard. En langzaam begon het te dagen.

De stilte was ondraaglijk voor haar.

Geen bevestiging, geen succes, geen ‘goed gedaan’. Alleen het paard dat haar spiegelde: haar spanning, haar bewijsdrang, haar verlangen om te voldoen. Maar juist in die stilte vond ze haar antwoord.

“Hij voelt dat ik het goed wil doen, hè?” fluisterde ze uiteindelijk.

Ik knikte.
En op dat moment knakte er iets. Niet van zwakte, maar van inzicht.
Het masker van controle viel af, en er verscheen iets anders: een trilling in haar lip, tranen die ze wegslikte. Ze kon de pijn van perfectie loslaten.

“Mijn hele leven is één grote prestatie,” zei ze.
“Ik weet niet eens meer hoe ontspanning voelt.”

Dat was het moment dat het paard zijn hoofd draaide. Eén stap, langzaam, naar haar toe. Geen oordeel, geen verwachting. Alleen aanwezigheid.

De kracht van het paardencoaching zit voor mij precies dáár. In het moment dat je voelt wat je hoofd nog niet kan benoemen. In het doorzien worden zonder woorden.

Prestatiedruk is vaak onzichtbaar.

We denken dat het bij ons hoort. Dat het ons sterk maakt. Maar in het veld, bij het paard, laat het zich zien als spanning, als afstand, als disconnectie.

Ester leerde die dag iets wat geen cursus of boek haar kon vertellen:
Dat haar waarde niet zit in wat ze doet. Dat ze niet gezien wordt door alles wat ze perfect doet, maar juist in wie ze ís, wanneer ze even niets hoeft.

Perfectionisme ontstaat niet zomaar.

Het is vaak een beschermingsmechanisme dat zich al vroeg in je leven heeft gevormd. Misschien leerde je als kind dat je pas gezien of gewaardeerd werd als je het goed deed of zelfs perfect. Dan wordt “je best doen” langzaam “nooit goed genoeg”. Onder dat streven naar perfectie zit vaak een diep verlangen naar veiligheid, liefde en bevestiging. Het is een manier om controle te houden, om afwijzing of schaamte vóór te zijn. Maar die druk vreet aan je. Want hoe harder je je best doet, hoe verder je van jezelf verwijderd raakt.
In paardencoaching wordt dit masker vaak direct zichtbaar. Paarden prikken moeiteloos door die laag heen. Perfectionisme loslaten begint met voelen. En daarin mag het paard je zacht begeleiden.

Liefs,
Jacqueline
Paard in Essentie
Almere
Trauma & Transformatie Paardencoaching